Amaç: Sezaryen skar defektleri(istmosel); sezaryen sonrasında yetersiz uterin skar oluşumu veya skarın ayrılması ile karakterizedir. İstmosel tanısı sıklıkla adet sonrası lekelenme, dismenore, disparoni, kronik pelvik ağrı gibi klinik semptomlarla başvuran hastalarda tesadüfen saptanır. Bu çalışmanın amacı, sezeryan skar defekti olan hastalarda çeşitli klinik semptomların prevalansını tanımlamak ve sezeryan skar defektinin boyutu, uterus pozisyonu ve önceki sezaryen sayısı ile klinik şikayetler arasındaki ilişkiyi belirlemektir. Gereç ve Yöntemler: Mart 2019-Mayıs 2022 tarihleri arasında Sezeryan skar defekti tanısı alan 97 hasta dahil edilmiştir. Üç farklı parametre: Skar derinliği (defektin tabanı ile zirvesi arasındaki dikey mesafe), skar genişliği (servikoistmik kanaldaki en büyük yarığın uzunluğu) ve kalan miyometriyumun kalınlığı incelendi. Uterusun pozisyonu ek olarak değerlendirildi. Dismenore, postmenstrüel lekelenme, disparoni gibi klinik semptomlar, hastaların tıbbi geçmişleri incelendikten sonra veri tabanından kontrol edildi. Bulgular: Katılımcıların postmenstrüel kanama geçirip geçirmemesine göre sezaryen sayısı (C/S) ve defekt genişliği açısından istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulundu (p:0.039, p:0.000). Katılımcıların postmenstrüel kanama geçirip geçirmemesine göre rezidüel miyometriyal kalınlık açısından istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulundu (p:0.001). Sezaryen sayısı ile defektin genişliği arasında istatistiksel olarak anlamlı, pozitif ve orta düzeyde bir ilişki vardı(p:0.005, r=.454).Katılımcıların dismenore olup olmamasına göre sezaryen sayısı ve defekt genişlikleri istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık saptanmıştır (p: 0.044, p:0.000). Katılımcıların kronik pelvik ağrısı olup olmamasına göre sezaryen sayısı ve defekt genişlikleri istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık saptanmıştır(p: 0.036, p:0.000). Sonuç: İstmosel insidansı ve prevalansı çoğu jinekoloğun düşündüğünden daha yüksektir. Kadınlarda sezaryen sonrası istmosel gelişebilir ve bunun sonucunda kadınlar hayatlarının geri kalanını morbid olarak etkileyen uzun vadeli komplikasyonlar yaşayabilirler. İstmosel prevalansını azaltmanın en etkili yolu sezaryen ameliyatlarının sayısını azaltmaktır. Hekimlerin, dismenore ve kronik pelvik ağrıdan şikayet eden kadınlarda İstmosel'i akılda tutması önemlidir.

Objective: Cesarean scar defects (isthmocele); are characterized by insufficient uterine scar formation or scar separation after cesarean section. The diagnosis of isthmocele is often found incidentally in patients presenting with clinical symptoms such as postmenstrual spotting, dysmenorrhea, dyspareunia, and chronic pelvic pain. The aim of this study was to describe the prevalence of various clinical symptoms in patients with cesarean scar defect and to determine the relationship between the size of the cesarean scar defect, uterine position, previous cesarean section number, and clinical complaints. Material and Methods: Between March 2019 and May 2022, 97 patients diagnosed with cesarean scar defects were included in the study. Three different parameters were examined: Scar depth (the distance vertically between the defect's base and its peak), scar breadth (the length of the biggest breach in the cervicoistmic canal), and the thickness of the remaining myometrium. The position of the uterus was also noted. Results: A statistically significant difference was found in terms of the number of cesarean sections (C/S) and defect width depending on whether the participants had postmenstrual bleeding or not (p:0.039, p:0.000). A statistically significant difference was found in terms of residual myometrial thickness depending on whether the participants had postmenstrual bleeding or not (p:0.001). There was a statistically significant, positive, and moderate relationship between the number of cesarean sections and the width of the defect(p:0.005, r=.454). A statistically significant difference was found in the number of cesarean sections and defect widths depending on whether the participants had dysmenorrhea (p: 0.044, p: 0.000). The number of cesarean sections and the width of the defect show a statistically significant difference according to whether the participants have chronic pelvic pain or not (p: 0.036, p:0.000). Conclusion: The incidence and prevalence of isthmocele are higher than most gynecologists realize. Isthmocele can develop after cesarean section in women, and as a result, women may experience long-term complications that morbidly affect the rest of their lives. The most effective way to reduce the prevalence of isthmocele is to reduce the number of cesarean section operations. It is important for physicians to keep the isthmocele in mind when examining the complaints of dysmenorrhea and chronic pelvic pain in women.