Amaç: ICSI uygulanan intakt endometrioma hastalarında farklı ovaryan stimülasyon protokollerinin etkinliğini değerlendirmektir. Gereç ve Yöntemler: Çalışma Retrospektif olarak yapıldı. Endometriosisi olan toplam 717 kadın çalışmaya dahil edildi. Bunlardan intak endometrioması olan 165 kadın nihayi analize dahil edildi. Uzun agonist protokol 60 kadına ve short antagonist protokolde toplam 105 kadına uygulandı. Alt grup analizi, Bologna kriterlerini yerine getiren poor responderlerin ovulasyon stimulasyon sonuçlarını dökümente etmek için gerçekleştirildi. Bulgular: Antagonist protokolde agoniste göre anlamlı derecede daha kısa siklus süresi ve düşük gonadotropin tüketimi gözlendi (p<0,001). Her iki grupta da, implantasyon, devam eden gebelik ve siklus başına canlı doğum oranı açısından ovulasyon stimulasyon sonuçları benzerdi. Canlı doğum oranı %22,4 idi. Her iki protokolde benzer sonuçlar ortaya çıkardı.Ama poor responderlarda devam eden gebelik (%11,1), canlı doğum oranları (%7,4) açısından zayıf üreme sonuçları ortaya çıkmıştır. Sonuç: Agonist veya antagonist protokolleri, intak endometrioma olan kadınlarda oosit eldesi ve canlı doğum oranı açısından eşit derecede etkili görünmektedir. Kısa siklus süre ve daha düşük gonadotropin tüketimi, antagonist protokolünün kolaylığıdır. Poor responderlarda üreme sonuçları, her iki protokolde de tatmin edici değildir.

Objective: Is to evaluate the efficacy of different ovarian stimulation (OS) protocols in patients with intact endometrioma(s) undergoing ICSI. Material and Methods: Retrospective chart review was performed. A total of 717 women were detected to have endometriosis of which 165 women with intact endometrioma(s) were included in the final analysis. A total of 60 women were detected in long agonist (AG) and 105 in short antagonist protocol (ANT). Sub-group analysis was performed to document OS outcomes of poor responders fulfilling the Bologna criteria. Results: Significantly shorter cycle duration and lower gonadotropin consumption was observed with ANT protocol compared to AG (p<0.001). The OS outcomes in terms of implantation, ongoing pregnancy (OP) and live birth rate per started cycle (LBR) were comparable in both groups. Overall LBR was 22,4%. Both protocols revealed similar but poor reproductive outcomes in terms of ongoing pregnancy (11.1%) and live birth rates (7.4%) in poor responders. Conclusion: AG or ANT protocols seemed to be equally effective in terms of oocyte yield and LBRs in women with intact endometrioma undergoing OS. Shorter duration and lower gonadotropin consumption may be attributed to the convenience of ANT protocol. In poor responders, reproductive outcomes are still not satisfactory with either protocol